Izvor :
S M A I L Č E K I Ć
GENOCID
I
ISTINA O GENOCIDU U
BOSNI I HERCEGOVINI
Srpski agresor je dokaze o zločinu
genocida nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini na kraju XX stoljeća prikrivao
na razne načine, kao što su: bacanje posmrtnih ostataka (žrtava genocida) u jame,
bunare, rijeke, vještačka jezera i napuštene rudnike; zakopavanje (teškom mehanizacijom) u primarnim masovnim grobnicama, prekopavanje masovnih grobnica
teškom mehanizacijom i premještanje leševa žrtava genocida sa jedne na više drugih
lokacija, kojom prilikom su posmrtni ostaci jednog tijela pronalaženi u više (sekundarnih
i/ili tercijarnih) masovnih grobnica, te ponovno zatrpavanje, zatim spaljivanje posmrtnih
ostataka (žrtava genocida). O tome govore raspoloživa relevantna dokumenta, na osnovu
kojih se, pored ostalog, pouzdano može utvrditi da je prikrivanje dokaza o genocidu,
odnosno (prikrivanje) leševa žrtava genocida, bitna indikacija uništavanja Bošnjaka Bosne
i Hercegovine, nacionalne, etničke i vjerske grupe, kao takve.
Rijeka Drina je najveća masovna grobnica Bošnjaka, žrtava genocida u XX stoljeću,
posebno u Drugom svjetskom ratu (1941-1945) i za vrijeme agresije na Republiku Bosnu
i Hercegovinu (1991-1995). Tada su srpski zločinci, u skladu sa srpskom nacionalističkom
ideologijom, politikom i praksom genocidnog karaktera, s drinskih mostova, posebno na
drinskom mostu u Višegradu, zaklali na stotine i hiljade Bošnjaka i bacili ih u rijeku Drinu.
Vještačko jezero Perućac krije posmrtne ostatke brojnih bošnjačkih žrtava genocida, ubijenih/zaklanih i žive bačenih u rijeku Drinu. Prve decenije XXI stoljeća iz rijeke
Drine izvađeni su posmrtni ostaci više od 600 žrtava genocida.
Na lokalitetu rudnika Tomašica otkrivena je (primarna) masovna grobnica, u
kojoj je pronađeno 24 kompletna i nekoliko hiljada dijelova tijela (skeletnih ostataka)
žrtava genocida na području Prijedora. Srpski zločinci su, u pokušaju da prikriju dokaze o
genocidu, teškim rudarskim mašinama, premjestili tijela žrtava 40 km dalje – na lokalitet
Jakarina kosa kod Ljubije (iskopani rudnik Ljubija, općina Prijedor), gdje su tijela zaminirana u rudničkom kopu na jalovištu željezne rude na litici oko 2.500 m2, nagiba 45%.
U toj (sekundarnoj) masovnoj grobnici ekshumirano je 373 kompletna i nekompletna
tijela, među kojima je najviše logoraša iz koncentracionog logora Omarska. Na osnovu
dosadašnjih rezultata antropološke obrade i identifikacije posmrtnih ostataka žrtava, došlo
se do saznanja da na lokalitetu rudnika Ljubija, pored masovne grobnice Jakarina kosa,
mora postojati još jedna sekundarna grobnica, čije žrtve potječu iz primarne masovne
grobnice Tomašica.
Nakon što su se, na području Pobuđa i Konjević-Polja, “jedinice 5. inžinjerijskog
bataljona i MUP-a uspješno suprotstavile neprijatelju”, tj. Bošnjacima koji su poku-
šavali da se, nakon zauzimanja Srebrenice, sigurne zone Ujedinjenih naroda, izvuku na
slobodnu teritoriju Republike Bosne i Hercegovine, gdje je “uhapšeno i ubijeno oko
1.000 do 1.500 neprijateljskih civila i vojnika”, Komanda 5. inžinjerijskog bataljona,
- jula 1995, tražila je od Drinskog korpusa 50 litara nafte “za rad utovarivača koji
će biti angažovan na zakopavanju ubijenih neprijateljskih vojnika”. Na kraju tog
dokumenta major Mile Simanić, zamjenik komandanta 5. inžinjerijskog bataljona, navodi
da je taj zahtjev (“dodela 50 litara nafte…”) riješen (AIIZ, inv. br. 2-3419, Komandainžinjerijskog bataljona, str. pov. br. 38-56 (“VOJNA TAJNA”, “STROGO POVERLJIVO”), 14. juli 1995 – Komandi Drinskog korpusa, Redovni borbeni izvještaj).
Jedan od užasnih načina prikrivanja zločina je spaljivanje posmrtnih ostataka
ubijenih. Tako se, primjera radi, u IZVJEŠTAJU načelnika Sanitetske službe Brigade
“Birač” (majora Svetozara Trkulje) “Vojske Republike Srpske” Trnovo (Komanda Trećeg
bataljona), od 29. novembra 1992, o “asanaciji” terena (Nebojna-Okretaljka na Javorniku
i na području Trnova – općina Šekovići) od “poginulih neprijatelja” navodi: “asanaciju
izvršiti skupljanjem dijelova ekstremiteta i kostiju na posebnu gomilu i izvršiti ponovo
paljenje motornim uljem, naftom, benzinom, otpadnim drvetom, a potom izvršiti
zatrpavanje rovokopačem”, pri čemu “ne smije da ostane koštanih ostataka, a pogotovo i mekog tkiva” (AIIZ, inv. br. 2-3225, Komanda trećeg bataljona Trnovo, 29.
novembar 1992, IZVJEŠTAJ načelnika Sanitetske službe brigade “Birač”). U ovom slučaju
radi se o dvije lokacije. Takvih slučajeva bilo je više, posebno u istočnom dijelu Bosne
i Hercegovine.
Ovakvi užasavajući genocidni postupci pokazatelji su namjere i ciljeva agresije i
razmjere genocida i drugih oblika zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava.